بسیاری می پندارندکه واژه ی ‌«وزیر‌» یک واژه ی تازی است و انگیزه ی این پندار آن است که ساخت های«وزراء‌» و ‌«وزارت» را درکنار آن و در ساخت های گوناگون دیده اند. در جایی که واژه ‌ «وزیر» یک واژه ی پارسی است و در زبان پارسی باستان (اوستایی) به آن ‌ «ویچیر‌» یا ‌«وَچیر» و یا ‌«وجیر‌» می گفتند و بی گمان واژه ی ‌«وزیر‌»، دگرگون شده ی ‌«ویچیر» یا «وَچیر» است.
در دوران ساسانیان وزیر را «فرزین‌» و «دست وَر» یا ‌«دستور» نیز گفتندکه امروز به نادرست آن را ‌«دُستور!!‌» می گویند.
انگیزه ی آنکه وزیر را ‌«فرزین» می گفتند این بودکه در آن دوران تنها شاه و وزیران می توانستند بر اسب بنشینند و به آیین های رسمی بیایند.
پایگاه شاه که روشن بود ولی وزیرانی را که سوار بر اسب بودند «فرزین» می گفتند زیرا «بالای زین» ‌و «برروی زین» می نشستند.

دیگر نامگذاری های بزرگان در دوران ساسانیان چنین بود: وزیر = دست وَر یا دستور نخست وزیر = بیتَخش وزیردربار = دریک پات وزیر آموزش و پرورش = دَر - اندرز پات وزیر دارایی = دِرَم پات خزانه دار = گنجور

برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع