«کالب»
واژه ی ‌«قالب‌» که درگفتار امروزی ما جای گرفته، تازی شده ی واژه ی پارسی «کالب» است.
شگفتی آور است که ما، واژه ی راستین خود را رها کرده، به واژه ای که تازیان از ما گرفته ودگرگون کرده اند روی آورده ایم. واژه ی ‌«کالب‌» در چامه های پارسی نیز بکار رفته است.

نظامی می گوید: این من و این من که در این «کالب» است هیچ مگو , «جنبش» این قالب است

از واژه ی «کالب‌» شاخه های فراوانی روییده و ازمرزهای ایران نیز بیرون رفته و به زبان های لاتین کشیده شده است.
بدین گونه که واژه های ‌«قاب‌» ، ‌«کاب»‌ که از «کالب» پدید آمده در تازی «قاب» ‌و در فرانسه «کادر» شده است .
همچنین در زبان ترکی به استخوان کوژک ‌«قوزک‌» پا، نیز ‌«قاب‌» یا ‌«قاپ‌» می گویند و همان است که به تازی ‌«کعب‌» شده واز همین واژه ی «کعب» ساختِ «مکعب‌» را نیز پدید آورده اند.
در زبان لاتین نیز «کابِ» پارسی ‌«کوب» در فرانسه و ‌«کیوب» انگلیسی شده . درگذشته به «تن» و «پیکر» آدمی «کالب پاد‌» می گفتند یعنی «نگهبان، کالب و قالب‌» و همین ساخت امروز «کالبد‌» شده است.

بر روی هم ، گسترش این واژه رادر زبان های گوناگون می توان بدین گونه نشان داد.
پارسی = کالب _کاب
تازی = قالب _قاب (کعب)
فرانسه = کوب _کادر
انگلیسی = کیوب _کادر
ترکی = قاپ

برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع