در همه ی نوشته های ما پارسی زبانان واژه ی ‌«سندلی‌» را ، به نادرست به «ص تازی» و به گونه ی ‌«صندلی‌» می نویسند . باید دانست که ‌«سندلی‌» به چهارپایه ای گفته می شود که درزمان گذشته درکنار تختخواب (یارختخواب) شاهان جای داشت وکفش شاهان را که از چوب ‌«سندل‌» ساخته شده بود ، شب ها برروی آن می گذاردند به همین انگیزه به آن چهارپایه ‌«سندلی‌» می گفتند.
(در یکی _دو نوشته ی دیگر آ مده است که چون این چهارپایه از چوب «سندل» ساخته شده بود به آن ‌«سندلی» گفتند.)
ریشه ی این واژه از ‌«چندن‌» پارسی گرفته شده که نام درختی است که چوبی سخت دارد .
واژه ‌«چندن‌»رفته رفته به «چندل و سندل و سندلک و سندله» دگرگون شد.
زمانی که تازیان به ایران آمدند ، چون نمی توانستند بندواژه ی ‌«چ‌» را به زبان رانند ، ‌«چندل‌»را ‌«صندل»گفتند و نوشتند . همان گونه که کشور ‌«چین»را ‌«صین» می گویند و می نویسند و تازی پردازان ایران نیز به نادرست آن را پذیرفتند و امروزکفش ساخته شده از این چوب ر‌ا «صندل‌» و این چارپایه را «صندلی!‌» می گویند.

برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع