دلخوشی. دلداری
واژه ی ‌«تسلیه‌»که درنوشتار پارسی آن را ‌«تسلیت‌» می نویسند ، یک واژه ی تازی است به معنای ‌«دلخوشی‌» و ‌«آسوده دلی» و «خرسند‌ی» و «دلداری‌».
بر این پایه به کسی «تسلیت گفتن‌» یعنی ‌«سخنان دلخوش کننده به اوگفتن‌» پس باید بدنبال واژه ی ‌«تسلیت‌» ازکارواژه (مصدر) ‌«دادن» سود برد، نه ازکارواژه ی ‌«گفتن‌» وگرنه معنای آ ن درست وارونه ی آن چیزی است که می خواهیم به یک سوگوار بگوییم .‌
بدین گونه : که اگربه دیدار یک سوگوار رفته اید ، باید بگویید «تورا تسلیت می دهم» (یعنی: به تو دلداری و آسوده دلی می دهم). به تازگی دیده شده است که می گویند و می نویسند «تسلیت باد!‌» بر این پایه اگر بگوییم ‌«درگذشت فلان کس را به تو تسلیت باد می گویم» یعنی ‌«مرگ فلان کس بر تو دلخوشی و آسوده دلی باد می گویم!» و یا اگر بگوییم: «به تو درگذشت پدرت را تسلیت می گویم‌»، یعنی ‌«من به تو ، درگذشت پدرت را دلخوشی و خرسندی می گویم!‌» .
این روش ، زمانی است که بخواهیم از واژه ی تازی ‌«تسلیت‌» سود ببریم . در جایی که زبان ما ، خود از واژه های همتای «تسلیت» تهی نیست و بسی بهتر است که از آن واژه ها سود ببریم .
بدین گونه که بجای اینکه بگوییم ‌«درگذشت پدرت (یا فرزندت یا هرکس دیگر) را به تو تسلیت می گویم یا تسلیت می دهم . یا تسلیت باد» شایسته تر آن است که بگوییم: ‌«به تودر این سوگ بزرگ دلداری می دهم‌» یا «در این سوگ بزرگ با تو همدردم»‌ آیا واژه های «همدرد‌» و‌«دلداری‌» زیباتر و گویاتر از ‌«تسلیت» نیست؟!‌

برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع