تالار میدوری

بسیاری از پارسی زبانان گمان می کنندکه حالت تشدید ( ــّـ ) درنوشتار پارسی نیست و«تشدید» در دبیره ی پارسی جایی ندارد.
این باور از آنجا پیدا شده که واژه ی «تشدید» یک واژه ی تازی است و چون این واژه تازی است ، پس چنین حالتی درنوشار پارسی نمی تواند جایی داشه باشد .
در حالی که چنین نیست و در نزدیک به همه ی زبان های روا در جهان امروز ،کم وبیش واژه هایی یافت می شوند که دو بندواژه (دو حرف) درکنار یکدیگر جای می گیرند و حالت تکیه ی گفتاری به خود می گیرنداو این همان است که در زبان تازی به آ ن ‌«تشدید‌» می گویند و باید در زبان پارسی یک جانشین و همتا برای «واژه ی تشدید‌» یافت .
شایسته است در اینجا یکی _ دو نمونه از زبان انگلیسی یا فرانسه (که زبان های آ ریایی هستند) بیاورم تا روشن شود که حالت تشدیدی در این در این زبان ها نیز هست .
مانند : appendix , apposition , access , innocence
در پارسی نیز نمونه های فراوانی از واژه های تشدیددار داریم که از چند تای آنها در اینجا یاد می کنیم
خرّم ، تکّه ، پرّان ، درّه ,فرّهی , یکهّ سوار , پرّه , پلّه , لپّه و کلّه و .... و ....
در چه زمانی واژه ، تشدیددار می شود ؟
هرگاه در یک واژه، یک «بندواژ‌ه» دوباره درکنار یکدیگر جای بگیرد، اگر آوای نخستین آ ن «جَزم‌» باشد و دوّمی آوای ‌«بالا یا زیر یا پیش» به خود بگیرد ، یک بار آ ن بندواژه را می نویسند و نشانه ی ( ــّـ ) را بالای آ ن می گذارند و در گفتن ، بر روی آ ن بندواژه «فشارگفتاری» می آورند.
مانند : دَررِه، تِک که، پَرران، یک که , که یکی از بندواژه های دوگانه را برمی دارند و بدین گونه می نویسد:
«درّه , تکّه , پَراّن , یکّه و ....و ....»


برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع