تالار میدوری

«چابهار» که آن را «چاه بهار» هم نوشته اند , بندری است در جنوبی ترین و خاوری ترین بخش ایران کنونی که از خاور به مرز پاکستان و ایران چسبیده است و از جنوب به دریای عمان .
هوای آن گرمسیری است که تنها تابستان آن اندکی گرم تر از سه بخش دیگر سال ( بهار و پاییز و زمستان) است ولی سه بخش دیگر دارای هوای نه گرم و نه سرد هستند .آب خوراکی یا کشاورزی این شهر (یا بندر) تنها از دو چاه گرفته می شود , ( بجز این دو چاه , چاه های دیگری هم کنده شده است که آب آنها نزدیک به تلخی است و نوشیدنی نیستند ) .
«چابهار» یعنی چه؟
در نوشته های گوناگون نام این بندر دورافتاده ایران را به دو گونه آورده اند .
«چابهار» و «چاه بهار»
پژوهندگانی که «چابهار» را درست می دانند می گویند: چون این بندر در نزدیک خط کمربندی زمین (خط استوا) جای دارد , دگرگونی های دما , در چهار بخش سال ( بهار , تابستان , پاییز و زمستان ) اندک است . براین پایه بهار و زمستان این بندر چندان محسوس نیست و از اینرو برگ ریزان پاییزی کمتر به چشم می خورد و درختان برگ های سبز خود را در سراسر سال از دست نمی دهند و همین سبز بودن درختان در درازای سال انگیزه ی آن شده است که آنجا را «چهاربهار» بنامند که اندک اندک به « چابهار» دگرگون شده است .
ولی آنان که بر این باورند که نام این بندر «چاه بهار» است می گویند : « چون درختان این بندر تنها از آب دو چاهی که در آنجاست آبیاری می شوند و سرسبزی خود را از آب این دو چاه دارند به این بخش «چاه بهار» می گویند یعنی شهری که «چاه هایش» بهار را به آن ارزانی داشته است .»مردم ماندگار در این شهر آن را «چه بهار» یا «چه بار» هم می گویند .

برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع