یکی دیگر از لغزش هایی که ما پارسی گویان درگفتار و نوشتارهای خود داریم ، ندانستن جایگاه بکارگیری «اکنون» و «اینک» است . برای شناخت درست معنای این دو واژه و پرهیز از نابحا بکار بردن آنها، نخست باید بدانیم که معنای واژه ی «اکنون و اینک» یکی نیست. اینک
واژه ی است که به هنگام اشاره به یک چیز یا یک آدم که در نزدیکی ما هستند ، بکار می رود . برای نمونه : اگرکسی بپرسد : «دستبند زرین من کجاست؟» و آن دستبند روی زمین و نزدیک پاسخ دهنده و یا پرسنده باشد ، پاسخ می دهد : «اینک!» یا «اینک دستبند» یعنی «اینه» , «این است»،«ایناهاش»!» همین گونه که اشاره به دور را «آنک» می گویند و بیشتر بدنبال آن ، واژه ی دیگری جز نام آن چیزی که خواست گوینده است ، گفته نمی شود .
یعنی زمانی که کسی می گوید: «دستبند من کجاست»، یا باید گفت: «اینجاست» یا باید گفت، «اینک» یا باید گفت «اینک دستبند» و اگردر جای دورتری باشد و شما آن را می بینید ، تنها می باید بگویید: «آنک دستبند».
در نوشته های کهن نیز نمونه هایی داریم که نمایانگر آن است که «اینک» معنای
«اکنون» را نمی دهد:
اکنون
واژه «اکنون» معنای : این زمان. این دَم و حالا، را می دهد.
آنچه که انگیزه ی لغزش گویندگان و نویسندگان (و حتا برخی از فرهنگ نامه نویسان) در بکارگیری واژه های «اکنون» و «اینک» بجای یکدیگر شده است، نزدیکی معنای این دو به یکدیگر است . در جایی که جانشین واژه های تاز‌ی «الان» و «حالا» درزبان پارسی، واژه «اکنون» است، نه «اینک».
برگرفته از کتاب : در ژرفای واژه ها اثر دکتر ناصر انقطاع
